Jest mi naprawdę przykro. Swoją przygodę z twórczością Sarah J. Maas zaczęłam prawie rok temu.
Niestety moja przygoda z tą serią prawie dobiegła końca. Mówię prawie bo wiem, że w zapowiedziach jest jeszcze zbiór opowiadań niemniej jednak główna trylogia została zakończona. Z jednej strony przy ostatnich stronach poczułam nostalgię i żal, że to koniec przygody w tym świecie z drugiej, nie wszystkie rozwiązania fabuły mi się podobały. I muszę przyznać,że jestem zawiedziona. (W dalszej części są spoilery!)
Po pierwsze śmierć Rhysanda była była mocno naciągana zważywszy na fakt, że Feyre'a umarła w pierwszym tomie i oboje tak samo zostali przywróceni do życia. Bardzo naciągany dramatycznie motyw. Uśmiercanie bohatera jedynie dla dramatyzmu bo i tak wiemy, że autorka go ożywi (i to od razu!) jest w sumie irytująco niesmaczne.
Po drugie nie podoba mi się rozwiązanie wątku Morrigan i Azriela. Uważam, że obie postacie zostały niesprawiedliwie potraktowane.
Po trzecie nie podoba mi się, że ostatecznie Amrena wróciła z kotła. Tyle było opisów, że jest ona pradawnym stworzeniem, które chce wrócić do swej dawnej postaci i w dodatku zdradza z tego powodu swoich przyjaciół i po co? Czy naprawdę jedyną poświęconą osobą w tym finalnym tomie jest ojciec Feyre'y?
Tak naprawdę znalazłam jedynie dwie ciekawe rzeczy w tym tomie. Jest to: wprowadzenie wielu nowych postaci, czyli władców wszystkich Dworów, dając tu sobie pole dom popisu gdyby chciała rozszerzać uniwersum o opowiadania historii tych postaci.
A druga jest względne zrehabilitowanie postaci Tamlina co w sumie wywołało u mnie jakoś większe wzruszenie, chociaż nigdy tej postaci nie lubiłam ale koniec końców ciekawiej jest gdy Ci źli zaczynają robić dobre rzeczy nawet jeśli z czysto egoistycznych pobudek, prawda? No cóż zakończenie nie jest takie jakie bym sobie tego życzyła ale przynajmniej w pełni szczęśliwe. Jestem ciekawa co jeszcze wymyśli Pani Maas.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz